لباس های محلی استان هرمزگان

ایران از کشورهایی است که به دلیل فرهنگ غنی و وجود اقوام مختلف، دارای تفاوت قومیت ها، زبان، افکار و ….. میباشد که از این موارد میتوان به فرهنگ مردم در بخش پوشش اشاره داشت. هرمزگان یکی از مناطقی است که لباس خاص خود را دارد و تنها منطقه ای از ایران است که پوشش به نوعی خاص از تن پوش خلاصه نمی‌شود و از تن پوش، حجاب و روسری گرفته تا زیورالات را شامل می شود. با اینکه اکثر جمعیت این استان را بلوچ و عرب تشکیل میدهند، اما پوشاک آنها بی شک شبیه به پوشاک محلی هندی میباشد.

تن پوش زنانه

تن پوش های زنانه دارای لباس های مختلفی است که گاه تا مچ پا و زیر زانو میرسند. آبی، بنفش، صورتی و سبز از جمله رنگ هایی میباشند که در این لباس ها بیشتر استفاده میشوند.

چادر

از زیباترین نوع چادرهای موجود در کشور، چادر هرمزگانی است که در رنگ های قهوه ای خردلی ،خاکستری مایل به آبی است که اغلب انها از کشورهای عربی، هند و پاکستان وارد ایران می‌شود.

شلوار

شلوارهای محلی بانوان در هرمزگان آرایش و شکلی همانند دارد، اما تزیینات دمپای آن بسته به شرایط مختلف آب و هوایی متفاوت میباشد.

ملحقاتی در پوشش بانوان این استان وجود دارد که جنبه تزیینی و کاربردی دارد. از این ملحقات میتوان به برقع اشاره کرد که زنان ساحل نشین از آن استفاده میکنند.

نگاهی دقیق تر به پیراهن، چادر و شلوار بندری

انواع پیراهن‌های زنان هرمزگانی: کَندوره،گَوَن،اُشکُم،نُشت َه،آستین فراخ،کِلوش،عجمی،چینی،گشاد عربی و ساده شلالی.

پیراهن کندوره از جمله پیراهن هایی است که اعراب مسلمان در قرن هشتم هجری به اروپا بردند و با استقبال خوب مردم مواجه شد.

پیراهن کندوره با یقه ای گرد که در جلو بسته می‌شود دو برش عمودی از سرشانه تا خط سینه و پایین دامن دارد که از پهلوی یقه تا درز وسط از پارچه رنگی متفاوت و برای لبه آستین نیز به صورت دو تکه از پارچه‌های دیگر استفاده می‌شود این پیراهن بر روی یقه تا زیر سینه و همجنینی لبه استین تا بالای مچ درزهای بالا و پایین آستین‌ها و تکه‌های مثلثی زیر بغل (سنبوسه‌های زیر بغل)حاشیه پایین دامن و در مدل کندوره که در نواحی مرکزی و به ویژه بندرعباس و حومه آن دوخته می‌شود خط زیر سینه تا کمر به صورت پهن نوار دوزی می‌شود و دامن آن دارای چین‌های ریز می‌باشد اغلب نوارها و زری‌ های تزینی با دست توسط زنان بافته می‌شود و یا از زری‌ های طلایی وارداتی از کشورهای پاکستان و حوزه خلیج فارس استفاده می‌شود. رنگ های استفاده شده در این پیراهن ها، رنگ های گرم و شاد میباشند.

انواع چادرهای محلی استان هرمزگان: شیله، شیله نیم طاقه،شیله بند زرد،شیله بند سبز،شیله نیم فاق براق، اطلس، کیش، ویل، ژورژت، س وفون، ویل لندنی، ویل گل ابریشمی و غیره.

چادر ویل گل ابریشمی سبز رنگ، چادری است که بیشتر عروسان از آن استفاده میکنند. میبندندلا نیم لا و کول زدن، دو شیوه ای است که زنان هرمزگان از این طریق چادر را بر روی دوش خود می اندازند.

شلوار

شلوار دمپا تنگ نام شلوار بندری استان هرمزگان است که از مچ پا تا زانو تنگ بوده و از زانو تا کمر حالت لوزی شکل به خود گرفته و کاملا گشاد و راحت است. این شلوار برشی مانند شلوار زنان ترکمن و کرد دارد و کمری آن را لیفه ای دوخته و با کش یا پارچه محکم می‌کنند.

استفاده از انواع دوخت‌های دستی مانند زری دوزی، روزدوزی،پولک دوزی،کمه دوزی، خوس دوزی و…که بر روی لباس‌های زنان برای جلوه بیشتر و زیبایی استفاده مییشده، از زیبایی‌های لباس محلی هرمزگان است.

پبراهن کمرچین

این پیراهن از دیگر پوشش های هرمزگانی است که قدمتی بیشتر از بقیه پوشش ها در این منطقه دارد. ین پیراهن گاه با بالاتنه ساده و یقه گرد دوخته و گاه با برشی دالبری شکل در زیر سینه و یقه هفت که زیر سینه تا خط کارور را چین‌های منظمی می‌دهند.آستین‌های این پیراهن دو تکه بوده که شامل تکه آستین و سر آستین‌ها می‌باشد.سر آستین‌های این پیراهن را اندازه مچ دست می‌دوزند و با چین‌های ریزی سر آستین‌ها را به آستین وصل می‌کنند.

دامن پیراهن از دوتکه تشکیل می‌گردد که هر تکه دو برابر تکه قبلی انتخاب و با چین‌های منظمی به هم وصل می‌شود که دامن حالتی چین دار و پف به خود می‌گیرد سپس چین بالای کمر پیراهن را به بالاتنه وصل می‌کنند و قد آن را تا بالای زانو می‌دوختند.

درزهای زیر سینه و روی کارور و همچنین خط کمر دور یقه و درزهای بالا وپایین دامن را با نوارهای زیبا تزیین می‌کنند.برای این پیراهن دو جیب روی دامن در نظر گرفته که جیب‌ها حالتی کیسه مانند داشته و دوخت آن بر اساس سلیقه افرد متفاوت است.

اورنی

اورنی را با پارچه حریر و یا شیفون تهیه می‌کنند.این روسری دارای تزیینات بسیار متنوع به صورت گل‌های ریز و درشت بته جقه ای،گل بادامی،و غیره که در جلو صورت و سطح داخلی اورنی با پولک و گلابتون و یا با نخ‌های طلایی و نقره ای و با چرخ گلدوزی می‌کنند و این روسری به علت استفاده راحت‌تر و ساده‌تر نسبت به جلیبل‌های دیگر در رنگ‌های شاد و زنده سبز، قرمز، نارنجی و زرشکی و آبی دوخته می‌شود که اصولا با لباس هماهنگ است. اورنی را دور سر و صورت می‌پیچند و یک قسمت آن را روی سینه آزاد رها می‌کنند که در اصطلاح محلی به آن کول”kul” گفته می‌شود.