مراسم سنتی شدِّه برداری در روز عاشورا با شکوه خاصی برگزار می‌شود به نحوی که شَدَّه، بر بالای نخل چوبی که توسط عزاداران حسینی بر دوش گذاشته و به حرکت در می‌آید، برافراشته می‌شود و به همراه نخل به حرکت در می‌آید.
«شَدَّه »عمود چوبی بلندیست چتر مانند که به نوک آن با پارچه های رنگی که به بصورت نوار بریده شده است آویزان می کنند.
در مراسم شَدَّه‌برداری معمولا افرادی که زیر شَدَّه جمع شده و به صورت حلقه‌هایی دور آن دایره می‌زنند، به دو گروه تقسیم شده و گروه اول با خواندن بیت‌هایی از یک نوحه به سینه زنی پرداخته و سپس گروه دوم نیز با همان شکل با سینه‌زنی، جواب بیت‌های گروه اول را می‌دهند و این همخوانی‌های دو گروه در جواب هم ادامه دارد.
در این هنگام یک نفر از افرادی که توانایی بلند کردن این شَدَّه را به تنهایی دارد، پایه آن را به دست گرفته و از زمین بلند کرده و تا آنجا که توانایی دارد بالا برده و به صورت یک دست یا دو دست آن را مستقیم نگه داشته و آن را کنترل می‌کند، سپس به آرامی شَدَّه را زمین گذاشته و فرد توانمند دیگری این کار را تکرار می‌کند و معمولا این برنامه تا قبل از غروب آفتاب ادامه می‌یابد.
دو بیتی‌هایی که معمولا در مراسم شَدَّه‌ّبرداری توسط دو گروه خوانده می‌شود اینگونه است:
این علم کیست که بی صاحب است، این علم ماه بنی هاشم است
حسن یا حسینم، حسن یا حسینم، شهید یا حسینم، شهید یا حسینم.
شَدَّه‌ای شَدَّه ی اولاد علی برسرپا، ……..
که این شعرخوانی‌ها تا زمان حرکت شَدَّه بین دو گروه ادامه می‌یابد و هر مصراع از یک بیت توسط یک گروه خوانده می‌شود.