یکی از باورهای ایرانیان از روزگار کهن تا به امروز، باور به چشم زخم است. پیش از اینکه این باور اسلامی باشد، ریشه ایرانی دارد و اینگونه است که برخی افراد با چشم شوری خود که طمع یا حسادت است، توان آسیب رساندن به دیگری را دارند و همچنین در برخی از کشورهای جهان نیز این باور رایج است.
پزوهشگران مسلمان بر این باورند که این باور در بین برخی از مردم به قدری گسترده شده که آنها گاهی از یکدیگر گریزان شده‌اند، این در حالی است که اگر این باور مؤثر باشد، تنها از بین یک یا دو نفر اتفاق می‌افتد نه چند نفر. در شاهنامه فردوسی نیز به این باور اشاره‌هایی شده است که نمونه آن را میتوان به سوختن اسپند جهت پیشگیری از چشم زخم برای اسب رستم اشاره کرد که اکنون نیز در بین ایرانیان این باور رواج دارد و برای جلوگیری از چشم زخم، اسپند دود میکنند. عده‌ای نیز جهت جلوگیری از آن از وسایلی همچون چشم فیروزه‌ای رنگ و یا برخی آیات قرآن بهره میبرند.
