دشت شیمبار منطقه‌ای است که در مرز استان خوزستان و چهار محال و بختیاری قرار گرفته و فاصله‌ای ۱۰۰ کیلومتری با مسجد سلیمان دارد. این منطقه از توابع بخش چلو شهرستان اندبیکا بوده، بیش از ۵۰ هزار هکتار وسعت داشته و در دامنه کوه دالا قرار گرفته است. انعکاس بینظری از طبیعت را میتوانید در این منطقه با مشاهده درختانی همچون سیب، بلوط، بادام، و توت و همچنین چشمه‌های متعدد، درختچه‌های کوچک، بوته‌ها و انواع قارچ‌ها دریابید.
این منطقه همچنان برای کوهنوردی بسیار مناسب است و علاوه بر کوهنوردی نیز میتوانید از مشاهده پوشش گیاهی بر دامنه کوه‌ها لذت ببرید.
در گذشته دشت شیمبار به دلیل وجود حیواناتی چون خرس، گرگ، کفتار، عقاب و کرکس‌های وحشی، جزو مناطقی خطرناک به حساب می‌آمد که به دلیل شکار غیر قانونی، اکوسیستم این منطقه دچار مشکلاتی شد.
ساکنان
مردمان ساکن این منطقه از ایل بختیاری هستند که به دامداری و کشاورزی مشغول‌اند. صنایع دستی مردم این منطقه همچون گلیم‌بافی، چوقا‌بافی، قالی‌بافی هستند و از سـوغات آنها میتوان به قارا، کچک، عسل، روغن محلی، کره محلی و نان محلی اشاره کرد.
از فرهنگ ساکنین نیز میتوان به بازی‌های چون تیراندازی، چوکلی بازی، الختر و اسب‌سواری اشاره کرد. غذاهای محلی نیز شامل کباب بختیاری، قارچ سرخ شده و موسیر، اوبسور، وترشی، گرده و توچری میباشد.
جاذبه‌ها
در این منطقه، سنگ‌نگاره‌ها و کتیبه‌های متعددی وجود دارند که قدمت آنها به دوره اشکانی برمیگردد. از این بخش‌های باستانی میتوان به تنگ بتا اشاره کرد که در بررسی‌های بعدی در مورد این بنا به صورت کلی‌تر صحبت خواهیم کرد. در این منطقه استودان‌هایی نیز وجود دارند که ایرانیان باستان پس از خورده شدن گوشت انسان توسط پرندگان یا دیگر حیوانات، استخوان‌های آنها را درون استودان میریخته‌اند. در فرهنگ ایران باستان، خاک از عناصر مقدس شمرده میشد و ایرانیان جهت تماس پیدا نکردن اجساد با خاک، آنها را در هوای آزاد رها میکردند تا توسط پرندگان و حیوانات خورده شوند و استخوان‌های آنها را درون استودان میریختند. تالاب و آبشار شیمبار نیز از جاذبه‌های این منطقه محسوب میشوند که دارای پوشش گیاهی و جانوری مختلفی میباشد.
