پیست اسکی آلوارس در نزدیکی روستایی به همین نام و ۳۰ کیلومتری سرعین و در نزدیکی کوه سبلان قرار دارد. این پیست بزرگترین پیست اسکی ایران از لحاظ وسعت به حساب می‌آید.
تجربه رفتن به پیست اسکی آلوارس بسیار لذتبخش خواهد بود که این تجربه لذتبخش تنها به خاطر بزرگ بودن این پیست نیست، بلکه عوامل دیگری چون نزدیک بودن آلوارس به دامنه سبلان نیز آنرا منحصر به فرد ساخته است. این پیست در ارتفاع ۳۲۰۰ متر بالاتر از سطح دریا قرار گرفته و ۸ ماه از سال مورد استفاده قرار میگیرد. صعود به ارتفاعات پیست کمی مشکل است و برای این منظور میتوانید از تله‌سیژ یا تله‌اسکی استفاده کنید.
روستای آلوارس
روستای آلوارس در دامنه کوه سبلان قرار دارد و به خاطر سرسبزی و پوشیده بودن از برف در مقاطعی از سال، یکی از زیباترین چشم‌اندازهای اردبیل به شمار می‌آید. هوای این روستا در بهار و تابستان معتدل بوده و در زمستان بسیار سرد است. این روستا قبلا ییلاق چراگاهی عشایر شاهسون بوده است. مردم این روستا به زبان آذری سخن میگوییند، دینشان اسلام بوده و پیرو مذهب شیعه جعفری میباشند. جمعیت این روستا چیزی بالغ بر ۱۴۰۰ نفر میباشد. مردم این روستا به فعالیت‌های زراعی و دامداری و تولید صنایع دستی مشغول هستند. مردم روستا به فعالیت‌های دامداری و زراعی مشغول‌اند و برخی صنایع دستی و بافتنی نیز تولید میکنند که از تولیدات آن در زمینه طبیعی میتوان به محصولات دامی، لبنی و عسل و در زمینه صنایع دستی میتوان به انواع گلیم، جاجیم، فرش، جوراب و شال گردن اشاره کرد.
مصالح به کار رفته در خانه‌های این روستا شامل گل، چوب، خشت و کاهگل است.
از جاذبه‌های گردشگری روستا میتوان به چشمه‌های فراوان به ویژه مین بلاغ که قزل‌آلای آن معروف است، هوای پاک، سرسبزی مراتع، پوشش گیاهی چشم‌نواز از گل‌های ختمی، شقایق، گون‌های وحشی و دیگر مراتع آن اشاره کرد.
پوشاک محلی
پوشاک محلی مردم روستا تفاوت چندانی با سایر مناطق روستایی آذربایجان ندارد. مردان کت و شلوار به همراه پیراهن و کلاه پشمی لبه‌دار میپوشند و زنان روستا از لباس‌های سنتی و محلی استفاده میکنند. آنها پیراهن بلندی که تا قوزک پا می‌رسد «کؤینک»، «تومان» (دامن چین‌دار یا شلیته) و جلیقه‌ای که معمولاً کناره‌های آن سکه‌دوزی شده است را میپوشند و با «یایلیق» (روسری) سر خود را می‌پوشانند.
زنان در فصول سرد سال علاوه بر پیراهن از لباس دیگری به نام «یَل» (نوعی کت) استفاده میکنند، همچنین چند «تنبان یا تومان» (دامن چین‌دار) را که معمولاً از پارچه گلدار تهیه می‌شود، روی هم میپوشند. رنگ لباس زنان جوان روشن‌تر است ولی زنان سالخورده از لباس‌های تیره استفاده میکنند.
از انواع غذاهای محلی روستا میتوان به آش، آبگوشت، کباب و نان محلی اشاره کرد.
