ساز قرنه، سازی بومی استان مازندران است که معمولا در محافل عروسی و جشن های میدانی نواخته می شود. جنس آن از نی بوده ولی باریکتر و کوتاه تر از ساز نی موسیقی سنتی یا لـله وا است. این ساز از سه قسمت تشکیل شده که شامل سری، بدنه و شاخ دتار(دوتار) میباشد و در برخی از کتیبه های کهن نیز میتوانید آنرا مشاهده نمایید. این ساز به اسم لطف الله سیفی بشلی شناخته می شود واینکه یکی از هنرجویانش در تکمیل نمودن و رفع ایرادات قرنه تلاش زیادی داشته است. این هنرمند خوش ذوق وچیره دست پرویز عبدالهی است. پرویز عبدالهی ولیک چالی متولد ۱۳۵۴ است. سال ۱۳۶۴ لله وا را نزد پدر آغاز کرد، مدتی را از حمید رضا طالبی وا آموخت. سال ۱۳۷۴ از لطف الله سیفی قرنه آموخت . عبدالهی ، یک نت به قرنه اضافه کرد تا وسعت صدایی بیشتر پیدا کند. همچنین قرنه هایی ساخت که بعضی از قطعات دستگاه های ایرانی را می نوازد عبدالهی در بسیاری از گروه های مرکزی فعالیت دارد و در چندین آلبوم موسیقی نواخت. سه چکی اثری مستقل از پرویز عبداللهی و لطف الله سیفی است. در سالهای اخیر پرویز عبدالهی به همراه همسر هنرمندش گلدسته زارع با ساز دسر کوتن هنرنمایی می کنند. قرنه از خانواده سازهای بادی قمیش دار است که شباهت زیادی به ساز نی تکی رایج در منطقه بوشهر دارد. با این تفاوت که در انتهای آن، شیپوره ای از جنس شاخ حیوان اضافه کرده اند و قمیش آن نیز دقیقاً مانند قمیش نی تکی نیست. در نتیجه صدایش کمی با نی تکی جنوب ایران متفاوت است. این ساز منحصراً در شادمانی های مردم مازندران واقع در شمال ایران به همراه ساز کوبه ای دوسرکوتن نواخته می شود.
ساختمان این ساز از سه قسمت تشکیل میشود:قمیش را از بالا به پایین شکاف میدهند. و انتهای آن را با نخ جهت هواگیری و جلوگیری از گسترش شکاف می بندند و هنگام نواختن برای بسته نشدن شکاف، لای آن را«خال مو» میگذارند. بدنه ی اصلی که از «نی» نازک ساخته شده، دارای چهار سوراخ در رو و یک سوراخ در پشت (جای شصت) می باشد. دهنه ای که شکل شیپوری داشته،از شاخ گاو درست می شود و برای تقویت صدا به عنوان خزانه به کار میرود.