شروه خوانی؛ هنر و موسیقی جنوبی
شروه به گونه‌ای از خوانندگی گفته میشود که شکل موسیقی آن لری است که در دو استان بوشهر و هرمزگان، با نام شهری نیز شناخته میشود. این نوع آواز موسیقی در استان‌های کرمان و یزد نیز رواج داشته است. شروه نوعی آواز غمگینانه در مایه دشتی است که به صورت منفرد خوانده میشود. برای خواندن شروه از اشعار دوبیتی استفاده میشود. شروه در لغت با تلفظ‌های شرفنگ، شرفه و…نوعی خوانندگی، صدای پا و به خصوص به معنای صدا، نغمه آهسته و بانگ است. در شروه خوانی از سازهای سنتی استفاده میشود که نی بیشترین کاربرد را دارد و گاهی نیز به شکل قل‌قل قلیان خوانده میشود.
خاستگاه شروه
خواستگاه شروه در مناطق دشتی، دشتستان و تنگستان در استان بوشهر و عموما در جنوب ایران است. در این مناطق چون بیشتر این اشعار با دوبیتی‌های فایز دشتی خوانده میشود، به آن نیز فایزخانی میگویند و در مناطق مختلف ایران به آن نیز فایز دشتی میگویند. این سروده بیشتر در مایه شوشتری، دشتی، ترک و نوا خوانده میشود. البته نباید آنرا با مرثیه اشتباه گرفت، زیرا مضمون این دوبیتی‌ها بیشتر عاشقانه‌اند و شکل خواندن آنها با ریتمی غم‌آلود همراه است.
ثبت
در جلسه سیاست گذاری شورای ثبت در ۲۲ و ۲۴ خرداد سال ۱۳۹۰، شروه که خاستگاه آن منطقه دشتی استان بوشهر است به ثبت رسید.
