قدیمی‌ترین فرم رقص، رقص محلی یا فولکلریک میباشد که بازتاب کننده فرهنگ، عادات، قوم و… است. امکان اثبات اینکه این رقص‌ها چگونه و در چه زمانی بوجود آمده‌اند مشخص نیست. برخی از باستان شناسان و مورخین بر این باورند که رقص بخش مهمی از فرهنگ انسان‌های اولیه بوده، به طوری که آنان از طریق رقص و ریتم، احساسات خود را بیان میکرده‌اند. در هر زمانی و از قدیم تا کنون، انسانها برای بیان احساسات خود، کارهای اجتماعی، تداوم زندگی، کاهش استرس و…. میرقصیده‌اند.
فواید رقص محلی
همانطور که گفتیم، رقصهای محلی نشان دهنده فرهنگ، جغرافیا، باور‌ها و…. است، به عنوان مثال، رقص‌هایی که در مناطق سردسیر انجام میشوند دارای حرکات تند‌تری میباشند و رقصهای مناطق گرم بسیار آرام و روان میباشند. ساکنین مناطق کوهستانی نسبت به کسانی که در مناطق هموار زندگی میکنند بیشتر گرایش به حرکات انفرادی با جابجایی کم میباشند و رقصهای آنان متمایل به حرکات در جا است در حالی که رقص مردمان مناطق هموار شامل حرکاتی از این سو به آنسو میباشد و مانند این است که آنان سوارکارانی بودند که در منطقه‌ای وسیع می‌تاختند. رقص‌ها میتوانند به تنهایی، با شریک، به صورت دایره‌ای، صف‌های بلند، مربعی، و یا دسته جمعی انجام شوند.
رقص‌ها برای بیان آفریده شده‌اند که در موقعیت‌های مختلف تغییر میکنند و در مورد رقصهای محلی نیز میتوان به آن اشاره کرد که برای بیان فرهنگ به کار میرود. رقصهای محلی بسیار اجتماعی بوده و جهت تفریح انجام میگیرد. با توجه به گوناگونی فرهنگ در نقاط مختلف ایران، قشر‌های مختلفی بر اساس فرهنگ خود، رقصهای محلی متفاوتی دارند که از آنها میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
۱. رقص آذری
۲. رقص کردی
۳. رقص کرمانجی
۴. رقص سیستانی
۵. رقص بندری
۶. رقص مازندرانی
۷. رقص بلوچی
۸. رقص ترکمن
۹. رقص گیلکی
۱۰. رقص شمالی
۱۱. رقص عربی
۱۲. رقص لری
۱۳. رقص خراسانی
